De Israëliër Avraham ‘Abie’ Nathan (1927-2008) wist dat je de wetten van een land soms moet breken, wanneer deze een rechtvaardige vrede in de weg staan. Nathan had tijdens de Tweede wereldoorlog gediend als piloot bij de Britse luchtmacht, maar ontpopte zich in de jaren zestig tot een prominent vredesactivist.

Nathan kreeg internationale bekendheid toen hij in 1966 op eigen houtje, slechts gewapend met een vredespetitie, in zijn éénmotorige propellervliegtuig de Shalom I (de Vrede I) clandestien de grens met Egypte overstak. Israël en Egypte waren op dat moment nog op voet van oorlog. Zonder enige dekking van de Israëlische luchtmacht, hadden de Egyptenaren hem eenvoudig uit de lucht kunnen schieten.

De Egyptenaren beheersten zich. Ze stonden het Nathan toe om zijn vliegtuig veilig aan de grond te zetten in Port Saaid, waar hij de autoriteiten verzocht om een audiëntie bij de Egyptische president Nasser. Nathan hoopte de president te overtuigen om vrede te sluiten met zijn nieuwe vaderland.

Zo ver kwam het toen nog niet. Nasser weigerde Nathan te ontvangen. Na zijn uitzetting naar Israël werd Nathan alsnog aangehouden vanwege zijn illegale grens-oversteek. Toch was zijn ‘missie’ niet voor niets geweest. Met zijn vlucht naar Egypte leerde Nathan zijn landgenoten een belangrijke les: vrede sluit je met je vijanden.

Het zou na de stunt van Nathan nog twaalf jaar duren totdat Israël en Egypte in het Amerikaanse Camp David alsnog een vredesverdrag tekenden. Het werd een vrede in de geest van Nathan. Met wederzijdse erkenning voor elkaars bestaansrecht.

De Camp David-akkoorden uit 1978 bewijzen dat duurzame vrede wel degelijk mogelijk is in het Midden-Oosten. Door elkaars bestaan te erkennen – en te accepteren – creëerden de toenmalige leiders van Egypte en Israël een gelijkwaardige vrede waarbinnen iedereen meer te winnen heeft bij vrede dan bij geweld.

Die les lijkt de internationale gemeenschap in het vredesplan voor Gaza te zijn vergeten.
Ieder vredesvoorstel waarin het recht op zelfbestuur van de Palestijnen terzijde wordt geschoven, waarbij de bezetting van de Westelijke Jordaanoever voortduurt, waarin de Gazanen eenzijdig moeten ontwapenen terwijl de Israëlische regering geen enkele vorm van verantwoording hoeft af te leggen voor de oorlogsmisdaden in Gaza, zal leiden tot wrok onder de Palestijnse bevolking.

Tot de dag aanbreekt waarop de Israëlische regering daadwerkelijk bereid is om op gelijke voet vrede te sluiten met de Palestijnen, is het een kwestie van tijd tot een nieuwe verzetsgroep de strijd aangaat met de bezetter.